leestijd: 4 minuten
geschreven door: Anna Reints van Ruimtehouders
Al vaker heb ik op het punt gestaan dit verhaal op te schrijven en te delen. En het voelt ergens gek om dat nu te doen, terwijl de wereld op vele manieren in de fik staat. Het is een privilege om je bezig te kunnen houden met dit soort zaken, dat realiseer ik me. Maar ik voel ook: juíst nu.
Zoveel mensen om me heen hoor ik over hoe ze zichzelf verliezen in het nieuws, gebrek aan tijd en ruimte ervaren en behoefte hebben om te bezinnen en te reflecteren. Om vanuit daar te bepalen wat je kunt doen op de plek waar je bent, in plaats van je te laten verlammen door alles wat speelt. De Solo Quest heeft me laten zien dat één etmaal alleen in de natuur al heel veel kan betekenen en veranderen.
De Solo Quest
Hoe zou het me vergaan als er even geen ruis van buitenaf is? Geen nieuws, telefoon, verwachtingen, afspraken. Welke gedachten komen er dan? Hoe zou ik me voelen? Kan de stilte me dichter bij mezelf brengen? En bij antwoorden op de vragen die ik heb?
Met als motivatie mijn nieuwsgierigheid naar bovenstaande vragen ging ik mee op Solo Quest. 24 uur alleen in de natuur. Met enkel een tarp, voldoende te drinken en slaapspullen mee.
Ik was behoorlijk gespannen. Bang voor de verveling, de nacht, de insecten en voor de warmte. Die spanning kwam op zijn hoogtepunt toen ik aan was gekomen op ‘mijn plek’. Wat als ik niet kan slapen? Wat als er insecten in mijn slaapzak kruipen? Wat als ik me ga vervelen? Wat als ik mijn tarp niet goed opgezet krijg?
Mijn plek was bij een grote wilg met vrij uitzicht over het natuurgebied. Die boom voelde meteen als een soort anker, de basis van mijn plek. Verder was overal om me heen hoog gras te zien. En wat bomen. Ik hoorde hard gezoem en voelde af en toe horzels landen op mijn huid. Het was warm. Heel warm. Zelfs in de schaduw van de grote wilg. En de Deet en zonnebrand op mijn huid, vermengden zich tot een vreemde geur met de pepermuntachtige lucht van de grassen. De ‘wat als…’-gedachten stonden op vol volume aan in mijn hoofd.
Ik besloot met mijn rug tegen de boom aan te gaan zitten, wat water te drinken en rustig adem te halen. Iets shiftte in me op dat moment, waardoor ik me wat meer kon ontspannen.
Dat moment, bleek achteraf een keerpunt. Je krijgt bij een ervaring zoals dit meestal niet wat je verwacht, maar totaal iets anders. Mijn verwachting was dat ik de angst en verveling zou moeten verduren en daarmee iets zou overwinnen in mezelf. Maar mijn ervaring was juist een hele fijne. De tarp opzetten bleek best makkelijk. Een heerlijk briesje zorgde voor precies genoeg verkoeling. En als ik het gezoem en gekriebel accepteerde, deden de horzels eigenlijk ook niet zoveel.
Wat ik eerst zag: gewoon hoog gras, bomen en lucht, bleek veel meer te zijn dan dat. Toen ik beter keek zag ik namelijk dat het gras een mix was van talloze soorten, maten en kleuren die samen een geheel vormden. Hetzelfde gold eigenlijk voor de andere dingen om me heen. Onze natuur is zo’n mooi en complex systeem! Met als hoogtepunt de zonsondergang die avond. De grote, rode bol zakte langzaam naar de horizon. Zwermen vogels bewogen ervoor langs. Zo op elkaar afgestemd, dat het wel georkestreerd leek. Als je er met je aandacht bent, kun je mooie dingen zien.
Ook mijn hoofd veranderde mee. De ‘wat als…-gedachten’ maakte plaats voor muziek. Typhoon, The Lion King, Spinvis, ze kwamen allemaal voorbij. Evenals mijn geliefden. Ik kon haast voelen dat ze aan me dachten en me steunden. Die middag voelde ik me daardoor alsof ik op een festival stond. Net zo vrij en vrolijk, maar dan in mijn eigen hoofd.
De Quest verliep ontspannen. Ik was totaal niet bezig met het verduren van de verveling. Ik genoot er gek genoeg juist van. Ik sliep als een blok en wilde eigenlijk helemaal niet weg van mijn plek toen ik werd opgehaald de volgende ochtend.
Wat deze ervaring me heeft gebracht? Heel veel. Ten eerste meer waardering voor de natuur om ons heen. Voor zoiets magisch moois als de zonsondergang, maar juist ook voor hele gewone dingen zoals een mooie, grote boom in een versteende wijk. Ten tweede dat je echt geen lange vakantie of reis nodig hebt om een compleet gevoel van vrijheid, rust en ruimte te ervaren. En het belangrijkste: het gevoel van rijkdom dat er lieve mensen aan mij denken en dat er in mij veel vrolijkheid en ontspanning is, waar ik altijd contact mee kan maken. Iets wat me dagelijks steunt, juist in deze gekke tijd.
Wil je mee op Solo Quest? Check de link. We heten je van harte welkom.
